Galiza, terra sempre verde?

(Entrevista realizada por Yéssica Fondo, 4ºB)

<Rubén Portas Pérez, capataz forestal da zona de Silleda
concedeunos unha pequena entrevista falando dun tema que nos debería preocupar todos, o medioambiente. Debemos facer todo o posible para protexelo, xa que é un ben que debemos saber aprezar.


1-Como é a situación de Galiza medioambientalmente falando? Seguemos a ser o “curruncho verde de España”?

A situación ambiental galega está a pasar por un momento difícil. As agresións nos espazos naturais galegos son constantes: o 40% do negocio eólico sitúase en territorios da rede natura; estánse a autorizar a construcción de canteiras en espazos naturais de un inmensointerés ecolóxico, como O Courel; o furtivismo e a caza descontrolada están a decimar as poucas especies salvaxes que nos quedan... Todo isto está unido ao problema da construcción nas zonas costeiras e á inmensa rede viaria debida ós núcleos de poboación dispersos que caracteriza o noso territorio e que fan que Galiza chegue a ser un lugar altamente humanizado con poucas zonas salvaxes libres da erosiva acción humana.
Asturias e Cantabria supéranos en espazos verdes, e Galiza está entre as comunidades na cola no número de espazos protexidos.

2-Tiveron algo que ver os incendios de tempadas pasadas? Como influíron no noso contorno?

Os incendios delataron unha pésima xestión foresal baseada no monocultivo de eucalipto, una especia alóctona, cuns terrenos ocupados que carecen de interese ecolóxico. Non se crearon barreiras de frondosas autóctonas (carballos, castiñeiros, freixos, salgueiros, ameneiros...) que frean o avance do lume.Tamén está demostrado que canto máis complexo é un ecosistema máis dificil é a súa destrucción. A vexetación climática do noso territorio corresponde a un carballal atlántico, o que nos indica os pasos a seguir se queremos regresar a un estado de conservación favorable dos bosques galegos. Desgraciadamente, en moitas zonas a erosión e a pérdida de solo van imposibilitar dita tarea durante moitos anos.

3-Sobreviviría Galiza a outra catástrofe natural como a deses incendios que sufriu hai xa uns anos?

Como xa mencionei anteriormente, a situación ambiental galega é precupante. Estámoslle a causar continuas agresións ós seus ríos (vertidos, embalses), nos seus bosques (talas indiscriminadas, incendios, substitución da vexetación autóctona por plantación de eucalipto), no mar ( vertidos de derivados do petróleo, sobrepesca, basura flotante, etc.), no aire ( centos de toneladas de gases invernadoiro son liberadas tódolos días por vehículos e industias). Creo que é máis adecuado traballarmos por evitar unha catástrofe e minimizar os efectos das que xa ocorreron que preocuparse por se a nosa comunidade soportaría máis agresións ambientais.

4-Tamén en Galiza debemos ter coidado coa auga ou é un ben inesgotable como pensa a maioría?

En primeiro lugar recalcar que a auga doce nunca é un ben inesgotable. En Galiza a agua “abunda”, ou máis ben non escasea se nos comparamos con outras comunidades como Murcia e Andalucía. Pero tamén hai que recordar que este mesmo outono sufrimos unha forte seca e as escasas precipitacións unidas ó chan poroso e con escasa retención de auga que temos nos fai recordar que debemos valorar un ben que non soemos botar en falta, de momento. Por iso é necesario evitar as fugas das canalizacións (un desperdicio superior ó 15 % da agua que consumimos) e que todos os cidadáns sexamos conscientes e aforremos auga día a día nas tarefas domésticas

5- Canto á fauna e á flora, cal é a situacíon de Galiza?

Temos varias especies ameazadas e incluso en perigo de extinción, algunhas comúns con outras comunidades. É o caso da águia e o bufo real, que seguen a loitar contra o furtivismo, o expolio de niños e a alteracións do seu hábitat. Prevése a construcción dun parque eólico en Peña Trevinca, ónde vive unha das derradeiras parellas de águias reais galegas. Un estudo de impacto ambiental demostra o tráxico que sería para a especie, tendo como grave resultado a morte de alomenos un exemplar ó ano que se estrelaría contra as aspas dos aereoxeneradores. O oso e o urogalo extinguíronse hai xa uns anos do nosos territorio. O lobo está perseguido polos intereses gandeiros e un 20% ou máis da poboación sucumbe cada ano ilegalmente baixo tiroteos, lazos, o veneno e os atropelos. Non se sabe grande cousa de especies outrora tan comúns como o turón, a doniña, a garduña e a marta. Aves tan habituais como a andoriña, o avión e o birrio mostran un declive poblacional agudo, e outras con poboación aceptable noutras comunidades como o "chorlitejo chico" e o sisón apenas crían na nosa. O Prestixe afectou seriamente á nosa poboación de aves mariñas. O arao e o paíño están seriamente ameazados
En canto a plantas, existe un serio problema coas especies invasoras como a acacia, a robinia, a codicia canadiense e a cortaderia entre outras. As nosas brañas están ameazadas polo sobrepastoreo e os parques eólicos, nelas mal logra vivir a drossera, unha pequena planta carnívora.
Hai ducias de exemplos de especies, lugares ameazados e outros que deberían gozar de maior protección

6-Cal é a postura da administración ante estos temas que me estás a comentar?

Principalmente, as iniciativas que apoian a coservación da natureza que xurden dende a administración clasifícanse en obrigacións xurdidas en acordos da Unión Europea e en iniciativas con interese económico, é dicir, que ditas iniciativas salgan rentables económicamente e se consigua un beneficio. Por exemplo, aforro de combustible.
Desgraciadamente, a contrucción e o turismo moven a economía. O que repercute en hipotecar o noso contorno para abastecernos das infraestructuras necesarias. Nesta última década empeza a xurdir un turismo natural ou rural, que consiste en saír ó campo para escapar do estrés das grandes cidades. Ó existir un beneficio económico invírtese na conservación de dito espazo natural. Como por exemplo, contratar gardas e celadores para que o vixíen. Isto aínda así ten os seus inconvenientes, xa que a contrucción xa non so actúa na costa e se depraza tamén ós espazos naturais danando aos mesmos. Como exemplo, a restauración do mirador das Illas Cíes, que provocou a extinción dunha planta que se encontraba no mesmo e, na Illa de Ons, preténdese mover o emprazamento do camping cara un lugar donde viven as poucas salamántigas cunha adaptación especial que lles permite dar a luz crías xa formadas (e non ovos) nun espazo con problemas de auga doce, como é a Illa. Todo isto únese á molestia causada por centos de persoas que acoden masivamente a visitar un contorno, antes tranquilo onde viven importantes especies de interés faunístico e botánico. Ao igual que sucede naromería do Rocío no P.N de Doñana, indo un pouco máis lonxe.

7- Que podemos facer para aportar o noso gran de area?

Aforrar auga, combustible, papel e electricidade, entre outras cousas. Apoiar tódalas iniciativas e propostas para a conservación do medioambiente dende as asociacións e dende o Estado. Contribuír e apoiar economicamente unha asociación que vele polos intereses naturais (SEO, Greenpeace, Ecologistas en Acción, ADEGA, etc.). Denunciar tódalas agresións ambientais, á fauna e á flora, que coñezamos. Informarse dos intereses naturais que nos rodean para poder valorálos e respeta-lo medioambiente considerándoo e coidándoo.

GRAZAS, RUBÉN. FARÉMOLO.

Entrevista especial a unha avoa especial: Mª Amelia

É unha das blogueiras de máis idade do mundo e ven de conquerir o premio internacional BOB, á mellor bitácora en español.


Entrevistada por David Leiro (4ºB)

-Con 96 anos que ten, que tal se atopa ?
Regular de saúde, teño artrose pero ben, saio pasear co meu neto e distráiome.

-Estivo algunha vez en Sanxenxo ou Portonovo ? Que lle parece esta zona ?
Si, estiven moitas veces. Coñezo Portonovo, fun comer alí o outro día, hai moitos bares de tapas e restaurantes.
Sanxenxo tamén, o seu porto deportivo que é enorme con aqueles iates que valen moitos millóns. As praias son preciosas, é un lugar moi bonito.
Tamén coñezo Combarro, Cambados , A Toxa, O Grove.....

-Que opina da especulación inmobiliaria ? Tamén se ve na Costa da Morte ?
Creo que destrúen todo, a min non me gustan os edificios moi altos pegados ó mar. Coas construcións estropean todo, non respectan as casas de antes, as casas vellas, as típicas dos mariñeiros. Aquí nesta zona tamén.
Non hai lugar máis bonito en España que Galicia e as nosas praias. Eu estiven polo sur moitos anos e en Marbella e por esa zona as praias son de area escura e o mar parece de cor gris.

-Cambiou moito a Costa da Morte dende que vostede era nena ?
Por Deus, cambiou moitísimo. Unhas veces para mal e outras para ben.
Corcubión matárono todo,en Muxía respectaron moitas cousas, é preciosa, ten dous paseos moi bonitos, o paseo da Barca é moi bonito (...)
E na vosa zona tamén, Cambados, que conservaron tamén moi ben a zona vella.

-Miña avoa ten 80 anos e eu xa creo que é unha idade impoñente. Como se sente vostede con 96 ? Que lle diría á miña avoa para que chegue a eles ?
Envexo os 80 e ata os 86 !!! Con esa idade eu aínda era unha poliña (risos) como unha adolescente!.
Eu diríalle que colla un Internet e que desfrute, que isto é unha marabilla, vas de viaxe sen saír da casa. E tamén que estea sempre facendo algo e que non se aburra, que se sinta útil, porque a min fastiábame que non me deixaran facer as cousas e mentres poida , seguireinas facendo

-Como vivíu vostede os acontecementos importantes ó longo do S.XX ?
As guerras mal, as guerras non me gustan. A 1ª GM , ben, comezou no ano 14, pois eu tiña tres anos, era unha nena pero na casa notábase que algo pasaba. Daquela saían procesións para pedir pola fin da guerra.
Logo veu unha gripe terrible e na miña casa pasámola todos, eu a primeira.
Os meus irmáns estaban na cama a base de caldo limpo e té con limón, pero eu fun máis lista. Resulta que a miña nai gardaba as galletas nun chineiro da cociña e como eu tiña fame saín da cama para comelas.
Entón o meu pai viu que me curara comendo, así que lles deu ós demais bolos e galletas para que comeran. O que había era fame...!

-Como ve a Galicia hoxe ?
Moi cambiada, na miña época non había que comer, había moita miseria. Eu vivín moitos anos na Coruña.

-Na II República tiña vostede 19 anos. Chegou a votar nalgunhas eleccións da época ? Como era aquel ambiente ?
Si, pois claro. Eu era republicana e socialista, na vila había tres homes e mais eu que eramos socialistas.
Eu sempre votei polo PSOE durante a República. Quixéronme afiliar pero o meu pai nunca mo permitiu e ata mo fixo xurar pola vida que nunca o fixese.
Había revolucións dos obreiros, dos pobres mineiros en Asturias que eran explotados e estaban famentos.
Eu ía aos mítins e coñecía a moitos políticos da época. Comín moitas veces con Casares Quiroga que era moi amigo meu.
E tamén me relacionei con Valle Inclán que ía moito pola Pobra.

-Como levou vostede a Guerra Civil e a Ditadura franquista? Foi duro ?
Foi duro, o meu irmán perdeu unha perna cruzando o río Ebro.
Eu paseina ben, pero á miña familia castigárona moito, metéronlle moitas multas por pensar diferente. De 3000, de 5000 pesetas...
O mozo da miña irmá era falanxista, querían casar e el xa nos coñecía.
Houbo moitos fusilados en Muxía. Eu souben defenderme e grazas a que tiña amizades libreime de ser fusilada. Eu era unha muller relixiosa e os falanxistas querían que eu deixara de crer para ter unha razón para asasinarme. Eu era socialista, pero moi relixiosa.
Mirade a Pasionaria, tratárona de puta, falaron cousas que non eran verdade dela, tratárona como unha muller de mala vida. E todo porque de xoven o seu pai a mandou a estudar ao convento das pasionarias. Os franquistas interpretaron pasionaria no sentido de muller viciosa e sexual para atacala.
Podedes buscar en internet, como fago eu. (...)

-É duro ter 96 anos ? Como ve a vida ?
É duro si, pero mentres viva, aquí estou no internet cos meus "blogueiros" porque hai moita xente que quere falar comigo e que está soa.

-Pensa durar uns aniños máis, supoño...
Non sei canto máis durarei, iso depende ... o Altísimo que é quen manda. Hai que ver como vén o próximo outono e se me atopo ben, este que pasou leveino mal, pero non penso vivir moito máis. Deus dirá.